Do Pizy dotarłam późnym popołudniem w niezbyt pogodny dzień.
Nie planowałam dłuższego pobytu w tym mieście, więc śpieszyłam się bardzo, aby ujrzeć Krzywą Wieżę za dnia. Światło pozostawiało wiele do życzenia, ale nie byłam wybredna. Kiedy weszłam na Plac Cudów odniosłam wrażenie, że jestem w ulu. Pierwszą myślą była myśl o odwrocie…. Było tak tłoczno, że z trudem musiałam się przepychać, aby bliżej podejść do pięknej katedry i wieży. Mówiłam już, że nie cierpię tłumów? Ale musiałam zacisnąć zęby i przedrzeć się przez masy azjatyckich turystów. Moje samozaparcie się opłaciło, weszłam w boczne dróżki, gdzie już było luźniej i mogłam nieco spokojniej już obejrzeć perły architektury toskańskiej. Najbardziej interesowały mnie detale: finezyjne ornamenty, portale, głowice kolumn rzeźbione w sławnym marmurze z Carrary. Musiałam się wprawdzie wyścigować z czasem, bo zmrok zapadał dość szybko, ale udało mi się chociaż częściowo nacieszyć oczy. Katedra, Baptysterium i krzywa Campanila z XII w. dzisiaj wyglądają fantastycznie, mimo upływu wieków… A że w 2014 r. miasto Piza świętowało 950-lecie katedry i na zakończenie obchodów odbyła się wystawa rzeźb Igora Mitoraja, to mogłam i ja zobaczyć jego anioły i porównać z krakowskim Erosem.
Zapraszam Was na kilka impresji z Pizy :)
A tych, którzy interesują się krzywymi wieżami, odsyłam do mojego starego wpisu o Krzywej Wieży w Suurhusun….
